ყველა რევოლუციას დრო თავის სახელს არქმევს.
„ვარდების რევოლუციდან“ მეექვსე წელი გავიდა. მაშინ ნებისმიერი ადამიანისთვის, ვინც თავისუფლების მოდანზე იდგა და შევარდნაძის შინ წასვლას ითხოვდა, რომ გეკითხათ, რა იქნება ექვსი წლის შემდეგო, ალბათ, სულ სხვანაირად დახატავდა დღევანდელ დღეს.
ექვსი წელი არც ძალიან ბევრია და არც ცოტა, მაგრამ საქართველოს ისტორიაში მართლაც ბევრი რამ მოხდა. საშინაო და საგარეო პოლიტიკის შეფასებაც მხოლოდ ორი სიტყვით შეიძლება: 7 ნოემბერი და აგვისტოს ომი.
ხელისუფლების მესვეურებს სხვა ბევრი რამეც გაახსენდებოდათ, მაგალითად, ის რომ 24-საათიანი ელექტრომომარაგება გვაქვს, რომ ჩვენ გვიცავს პატრული, რომ გზები დაგვიგეს და ა.შ.
„ვარდების რევოლუციის“ ექვსი წლის თავზე საქართველოში არსებობს ორი სამყარო - „მიშას სამყარო“ და „ხალხის სამყარო“. სწორედ ამიტომაცაა, რომ საქართველო აღარ არის დემოკრატიის შუქურა, რადგან, დიდი ხანია, ხალხის ხმა აღარ ესმის მიშას.
თუმცა, ქართველი ხალხი ყოველთვის სხვადასხვა როლში იყო და დღესაც ასეა. არიან ისეთებიც, რომლებსაც უყვართ არქიფო - მამა და მარჩენალი, არიან ისეთებიც, რომლებიც მარადიულ რევოლუციონერებად რჩებიან და ყოველთვის მზად არიან ამბოხისთვის. თუმცა, ძირითადად, ხალხი „კავკასიური ცარცის წრის“ მთავარი პერსონაჟია.
საქართველოში პოსტრევოლუციური პოზიცია და ოპოზიცია გვყავს. ამიტომაც მათი ბრძოლის მეთოდები და წესები ძალიან ჰგავს ერთმანეთს. ამიტომაც ძალიან იოლად ცნობენ ერთმანეთის ხელწერას. დღეს არჩევნებისთვის ემზადებიან - თვითმმართველობის არჩევნებისთვის, თუმცა, მთავარი ფსონი ისევ და ისევ თბილისზეა დადებული. ყოველდღიურად „იჭედებიან“ თბილისის მერობის ახალ-ახალი კანდიდატები, იბეჭდება კომპრომატები, თანხმდებიან და ვერ თანხმდებიან ერთმანეთთან, ბოიკოტს უცხადებენ არჩევნებს და თან ამბობნენ, რომ დემოკრატიული გზით შეცვლიან მთავრობას.
მიშა კი „თავის სამყაროში“ ზის და ფიქრობს, 2013 წლამდე რომელი ვარსკვლავი იმღერებს ვარდების რევოლუციის 7, 8, 9 და 10-წლისთავზე.