მერე მაგიდას მარჯვნივ შემოვატრიელებთ, კერძებსაც,თეფშებსაც...
ყველა ერთად მივუსხდებით სუფრას...
ვიხსენებთ რომ დეიდას ეს კერძი უყვარდა, ბებიას ეს.. ვყვებით ზღაპრებს....

ეს არის რიტუალი, რომელიც სხვანაირად გათბობს..

რიტუალი, რომელიც გარდაცვლილი ადამიანების მონატრებას გიმსუბუქებს....

მერე ისინი მიდიან, ჩვენ ვაცილებთ და ვეუბნებით:
"არც გიჩქარით, არც გიგვიანებთ"
საოცარი სიჩუმე ისადგურებს სახლში, სიცარიელე და ჩვენ ისევ ველოდებით დღეს, როცა ისინი კვლავ მოვლენ..
და ისინიც ყოველწელს მოდიან...

მახსოვს ბავშობაში, ბებია-ბაბუები ჩურჩულით იწყებდნენ გარდაცვლილების სახელების ჩამოთლას, ჩვენ ვერ ვხედავდით, მაგრამ ვგრძნობდით მათ სიახლოვეს, სახელების მიხედვით ვხვდებოდით ვინ გვყავდა სტუმრად და გვეცინებოდა, სიცილზე მშობლები გვიბრაზდებოდნენ, ბებია კი იტყოდა- დაანებეთ ბავშვებს თავი, გარდაცვლილებსაც უხარიათ ბავშვები რომ იცინიანო, და ეს ამოუცნობი შეგრძნება დღესაც მომყვება და დღესაც მეცინება, ეხლაც ჩავატარეთ ეს რიტუალი და სასიამოვნოდ გამეღიმა როგორც ბავშობაში...
დღეს, ჩემი ბებია-ბაბუბი მოვიდნენ და ძალიან გამახარეს, ის სითბო შევიგრძენი როგორც ბავშობაში..."

მარიამ ბოკაჩო ხაჭვანი