ფილმი „ჩვენ გვყავს პაპი“, შეიძლება, ნანნი მორეტტის ერთ-ერთ ყველაზე დამაფიქრებელ და ადამიანში შინაგანი ქაოსის გამომწვევ ფილმად ჩავთვალოთ, ამას ჟანრული სახეც ასახავს. ეს დრამა ქმნის ადამიანების შინაგან პროტესტს, განაწყობს საკუთარი თავის ძიებისაკენ სხვა სამყაროში, - იქ, სადაც რეალურად ხედავ შენს თავს, ან კიდევ ვერ ხედავ და ამ შემთხვევაში საკუთარი თავის უარყოფას იწყებ.
არ შეიძლება, ბევრ კითხვაზე პასუხი გაუცემელი არ დაგრჩეს, როცა ნანნი მორეტტის ფიქრები რეალურ კადრებად აღიქმება ჩვენს წინ. ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი კი, რაც ფილმს ყურებადს ხდის და, ასე რომ ვთქვათ, მიგაჯაჭვავს ეკრანს, კადრებია. მაღალი ხარისხის, დამაფიქრებელი, შენელებული კადრის ეფექტები ადამიანს იმის გაანალიზებისთვის განგაწყობს, თუ როგორ მოიქცეოდი შენ რეჟისორის, მსახიობის და, უპირველესად, ფილმის მთავარი გმირის - პაპის ადგილას. აი, აქ იწყებ საკუთარ თავთან კამათს და სურვილი გიჩნდება, დისკუსია გამართო სხვებთანაც, რადგან გინდა, გაერკვე, რატომ მოხვდი კინოეფექტების ქაოსში.
ფილმის სცენარი, ერთის მხრივ, თითქოს მოსაწყენია, განსაკუთრებით - იმ ადამიანებისთვის, ვინც „მოდუნებული“ ცხოვრების კადრებს ფილმშიც ისე აღიქვამს, როგორც რეალურ სამყაროში. ერთი მხრივ დამღლელია, მაგრამ ნაჩვენებია ადამიანი, რომელსაც სურს თავისუფლება და ამიტომ დიდ პასუხისმგებლობას თავიდან იცილებს. საუბარია პაპზე. გაღიზიანებას იწვევს კადრები, როცა მელვილის პაპი (ფრანგი მსახიობი მიშელ პიკოლი), პაპად არჩევის შემდეგ, აივანზე უნდა გავიდეს, რადგან ხალხით სავსე მოედანი სულმოუთქმელად ელოდება მის გამოჩენას. მოულოდნელი და ერთი მხრივ გამაღიზიანებელია მისი უეცარი წამოყვირება და აივანზე გაუსვლელობა: ალბათ, სისუსტე იგრძნო, ალბათ, იგრძნო, რომ ვერ შეძლებდა წინამძღვრის „მოვალეობების“ შესრულებას? ან იქნებ პასუხისმგებლობას მოერიდა, შეეშინდა? ეს კითხვის ნიშნებია, რომლებიც, მთელი საათნახევრის განმავლობაში თან სდევს ფილმს. პაპი გაექცა კარდინალურ კარჩაკეტილ მდგომარეობას და იწყებს ჩვეულებრივ ცხოვრებას, ჩვეულებრივი ადამიანების გვერდით, დადის ავტობუსით, შედის მაღაზიებში, ნახულობს გაზეთების ჯიხურებს, სადაც ყველა ჟურნალ-გაზეთის გარე ყდაზე მისი სურათებია გამოსახული. პაპი იქნება ეს, პრეზიდენტი თუ ჩვეულებრივი მოქალაქე, უნდა დავიმახსოვროთ, რომ ყველანი ადამიანები ვართ, ვისაც შინაგანი თავისუფლების წყურვილი გვაცოცხლებს და ზოგჯერ ბევრი რამის უარყოფა გვიწევს ამისთვის.
ისიც უნდა ითქვას: თუ მას პაპობა არ სურდა, კარდინალიც ვერ გახდებოდა და არ გაივლიდა იმ საფეხურებს, რომელიც „მწვერვალზე“ აიყვანდა, ვერც პაპი გახდებოდა, მაგრამ... წამებში ივიწყებს ყველაფერს და ამიტომაც გადის ჯერ „საკუთარი თავიდან“, მერე კი იმ ადამიანებიდან, რომლებიც მოუთმენლად ელოდნენ მოედანზე. აღსანიშნავია ისიც, რომ ფილმში არცერთ კარდინალს პაპობა არ სურს. ეს ჩანს, როცა პაპის არჩევანის წინაშე მდგომნი ყოყმანობდნენ და ერთმანეთისგან იწერენ სახელებს... ეს მათ გამომეტყველებასაც ეტყობა. კარდინალები შესცქერიან პაპის ფანჯარას, სადაც ჩანს მოფუფუსე ვითომდა პაპი, ხან ფარდას აშრიალებს, ხან მუსიკით ტკბება, რომელიც მთელ შენობას მოიცავს... გახარებული და სხვადასხვა თამაშით დაკავებული კარდინალები კი ღიმილით ხელს უქნევენ, მაგრამ რეალურად ის პაპი არ იყო. ამ დროს კარდინალები კარტით ერთობიან, ფრენბურთს თამაშობენ... უკვე ფსიქოლოგიამდე მივედით - აი, სად ჩანს ყველაზე მეტი შინაგანი თავისუფლება, ფილმის ერთ-ერთი გმირის (რომლის როლსაც ფილმის რეჟისორი ნანნი მორეტტი ასრულებს) - ფსიქოლოგის განსაკუთრებული ზეგავლენაც აქ იგრძნობა. საინტერესოა ფინალი, როცა პაპს ერთ-ერთ სპექტაკლზე, მაყურებლის როლში ხედავენ (შემდეგ ის თავის ადგილს უბრუნდება); იმოსება იმ ტანსაცმლით, რომელიც პაპს უნდა ეცვას. მოედანზე კი ისევ ხალხია შეკრებილი, გახარებული კარდინალები შესცქერიან, როგორ გადის პაპი აივანზე და ესალმება ყველას. ფილმის მთავარი კვანძიც გახსნილია: პაპი აივანზე გადის და ადამიანებს მიმართავს, რომ მას... არ შეუძლია მათი წინამძღვრობა და აივნიდან გადის. პაპმა უარი თქვა პაპობაზე! აი, სად ჩნდება ყველაზე მეტი კითხვის ნიშანი... ფილმში არცერთი კადრი არ ქადაგებს რომელიმე სარწმუნოებას, თუ არ ჩავთვლით კარდინალების, მონაზვნების და პაპის ჩაცმულობას.
***
3 აპრილს დემოკრატიის ჩართულობის ცენტრში ჟურნალისტებს საშუალება მიეცათ, 2011 წელს გადაღებული ფილმი „ჩვენ გვყავს პაპი“ ენახათ. ჩვენებას ჟურნალისტებთან ერთად არასამთავრობო ორგანიზაციის წარმომადგენლებიც ესწრებოდნენ. მოდერატორობდა ჟურნალისტი თეონა ხარაბაძე. ფილმის ჩვენების შემდეგ საკმაოდ ცხარე დისკუსია გაიმართა, მაგრამ კონსენსუსამდე მაინც ვერ მივედით, კვლავ დარჩა კითხვის ნიშნები. ღირს ეს ფილმი საყურებლად.