რატომ ვერ გაემგზავრა ამპუტანტ ფეხბურთელთა გუნდი მსოფლიო ჩემპიონატზე და რა ბრალდებები აქვთ სახელმწიფოს მიმართ?
6 დეკემბერს ქუთაისის სპორტის სასახლეში ამპუტანტ ფეხბურთელთა ლიგის საქართველოს ჩემპიონატი გაიმართა. ჩემპიონატში 4 გუნდი მონაწილეობდა. თბილისის, ზესტაფონის, გორის და ზუგდიდის გუნდებმა მატჩები გამართეს და ჩემპიონიც გამოავლინეს.
გამარჯვება თბილისის გუნდს ერგო, მეორე ადგილზე ზესტაფონის გუნდი გავიდა, მესამე-მეოთხე ადგილები ზუგდიდსა და გორს შორის გადანაწილდა.
სპორტის სასახლეში შეკრებილი მაყურებელი საოცარი თამაშის მომსწრე გახდა. ამპუტანტ ფეხბურთელთა ლიგის წევრები გასაოცარი მონდომებითა და შემართებით ებრძოდნენ ერთმანეთს გამარჯვებისთვის.
„არ ვიცით, სხვებისთვის როგორაა, მაგრამ ჩვენ საზოგადოების სრულფასოვანი წევრები ვართ,“–აღნიშნავდნენ ფეხბურთელები.
თამაშს საინტერესოს ფეხბურთელთა შეუზღუდავი ასაკი ხდიდა. ჩემპიონობისთვის ყველაზე უფროსი 73 და ყველაზე პატარა 9 წლის ფეხბურთელები იბრძოდნენ.
მიუხედავად იმისა, რომ ამპუტანტ ფეხბურთელთა ფედერაციას 15 წლიანი ისტორია აქვს, ის მაინც პრობლემების წინაშე დგას. როგორც თბილისის გუნდის კაპიტანი გიორგი ხვედელიძე აღნიშნავს, ფედერაცია 15 წლის წინ ჩამოყალიბდა, ფინანსების გამო შეჩერდნენ. ორი წლის წინ კვლავ აღდგა და აქტიური თამაშიც დაიწყეს. თუმცა, ფეხბურთელები ახალი მთავრობის პირობებშიც ფინანსური კრიზისის წინაშე აღმოჩნდნენ. გუნდმა 11 დეკემბერს მექსიკაში ამპუტანტ ფეხბურთელთა მსოფლიო ჩემპიონატზე გასამგზავრებლად სპორტის სამინისტროსგან და ფეხბურთის ფედერაციისგან საჭირო 22 000 ევრო ვერ მიიღო. ეს იყო პირველი შემთხვევა საქართველოს საფეხბურთო ისტორიაში, როდესაც გუნდი მსოფლიო ჩემპიონატზე მოხვდა.
„მხოლოდ მგზავრობის თანხა გვჭირდებოდა ჩემპიონატზე გასამგზავრებლად. მაგრამ სპორტის სამინისტრომ და ფეხბურთის ფედერაციამ მინიმალური თანხითაც ვერ დაგვაფინანსა. არადა შშმ პირთათვის უამრავი თანხაა გამოყოფილი, ჩვენამდე არ აღწევს და არ ვიცით, ეს თანხები სად მიდის, ერთ თეთრსაც ვერ ვიღებთ, მხოლოდ მოტივაციასა და ენთუზიაზმზე ვთამაშობთ. შეიძლება სხვებისთვის ეს არაფერია, მაგრამ ჩვენთვის სიცოცხლის აზრია. ვფიქრობთ, რომ საჭირონი ვართ, რაც არ უნდა დაღლილები ვიყოთ, ყოველი თამაშის შემდეგ უზარმაზარ ენერგიას ვგრძნობთ,“–აღნიშნა ამპუტანტ ფეხბურთელთა ლიგის წევრმა გიორგი ხვედელიძემ.
ამპუტანტმა ფეხბურთელებმა 6 დეკემბერს ქუთაისში პარლამენტთან აქცია გამართეს და ხელისუფლების უყურადღებობა გააპროტესტეს. აქციის მონაწილეების განცხადებით, ხელისუფლება მათი პრობლემებით არ ინტერესდება.
ამ ადამიანებს ერთი პრობლემა აერთიანებთ, თუმცა, მათ მაინც საკუთარი განსხვავებული ისტორია და პირადი ცხოვრება აქვთ. თითოეული მათგანი პირად ტრაგედიას ატარებს, იბრძვის მდგომარეობის გასაუმჯობესებლად და და ცდილობს საკუთარი გამოცდილებით სხვების ცხოვრება გაამარტივოს.
გიორგი ხვედელიძე, ამპუტანტ ფეხბურთელთა ლიგის წერვი: „1970 წელს ქუთაისში დავიბადე. საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ ჯარში წავედი. იქ ავარია მოხდა და მატარებელმა გადამიარა. ამის შემდეგ ჩემი ცხოვრება შეიცვალა, მაგრამ შევძელი საკუთარ თავში მეპოვა ძალა, რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა. 24 წლის წინ ოჯახთან ერთად თბილისში გადავედი, მყავს მეუღლე და ორი შვილი. მაქვს საკუთარი საქმე. 15 წლის წინ ჩამოვაყალიბე ამპუტანტ ფეხბურთელთა გუნდი. სამწუხაროდ, თანხის არარსებობის გამო ვარჯიში ვერ გავაგრძელეთ. ორი წლის წინ კი ისევ შევიკრიბეთ და თამაში დავიწყეთ.ეს ჩვენთვის მოტივაციაა, ვვარჯიშობთ, ერთად ვართ და ერთმანეთს ვეხმარებით. არც ისე ბევრი, მაგრამ სამწუხაროდ, მსგავსი პრობლემის ადამიანები არსებობენ. მათ სჭირდებათ მოტივაცია და დახმარება. ჩვენი ორგანიზაცია სწორედ ამას აკეთებს. ვცდილობ, ამ ბიჭებმა იგრძნონ, რომ მათაც შესწევთ ძალა კარგი საქმის კეთების, რომ არავისზე ნაკები არ არიან. ვისაც არ სჯერა, შეუძლია თამაშზე მოვიდეს და ნახოს, ეს ბიჭები ყავარჯნებით რა სასწაულებს ჩადიან. მთავრობისგან ელემენტარულ ყურადღებას ვითხოვთ, რომ ვარჯიში შევძლოთ. რამდენიმე ხნის წინ წყალტუბოში პატარა ბიჭი აღმოვაჩინე, რომელსაც ფეხის პრობლემა აქვს. გავარკვიე, რომ თამაში უნდოდა. მოვიყვანე ჩვენს გუნდში და ჩემპიონატშიც ვათამაშე, მაგრამ ვიდრე თბილისში წაყვანას შევძლებ, წყალტუბოში სპორტკომპლექსის დირექტორს ვთხოვე, დარბაზში ევარჯიშებინა, მაგრამ უარი მითხრა. იმედია, გადავაფიქრებინებ და ამ ბავშვს ვარჯიშის საშუალება მიეცემა. სახელმწიფო კი მიხედავს შშმ პირებს, იზრუნებს მათთვის ადაპტირებული გარემოს შექმნასა და მათთვის ცხოვრების გამარტივებაზე“.
წყალტუბოში მცხოვრები ლაშა ბერაძე ჯერ მხოლოდ 9 წლისაა, თამაშისგან განსხვავებით, საუბარში აქტოიურობით არ გამოირჩევა. ჯერ არაა შეჩვეული საზოგადოებასთან აქტიურ ურთიერთობას. თუმცა, ამბობს, რომ თამაში ძალიან მოსწონს და მზად არის, წარმატებისთვის ბევრი ივარჯიშოს.
მსგავსად სხვა მოთამაშეებისა, მთავრობის უყურადღებობაზე ამახვილებს ყურადღებას 72 წლის ზურაბ მამულაშვილი.
ზურაბ მამულაშვილი: „10 წლის ვიყავი, ფეხი რომ დავკარგე. ტრამვაის ავარიაში მოვხვდი. ტრამვის გამო ორწლიანი დაგვიანებით დავამთავრე საშუალო სკოლა. შემდეგ პუშკინის პედაგოგიური ინსტიტუტი. ბავშვობა რომ არ დამეკარგა, ეზოში ფეხბურთს ვთამაშობდი ბავშვებთან. ორძელზე ვვარჯიშობდი, ხეებზე ავდიოდი, ბავშვობას ვიხალისებდი. რამდენიმე წლის წინ ამპუტანტ ფეხბურთელთა გუნდიდან დამიკავშირდნენ და მკითხეს, ხომ არ ვიცნობდი ახალგაზრდას, რომელიც ფეხბურთის თამაშს შეძლებდა. ვკითხე, მეც თუ მომცემდნენ თამაშის უფლებას, ასე აღმოვჩნდი გუნდში ყველაზე ასაკოვანი მოთამაშე. გვიხარია თამაში, ერთად ყოფნა. მაგრამ ის, რაც ჩვენთვის მნიშვნელოვანია, როგორც ჩანს, მთავრობას არ აინტერესებს. მიზერული თანხებით გვაფიანსებენ, ეს არაა საკმარისი, რომ საზოგადოების სრულფასოვან წევრად ვიგრძნოთ თავი, გვჭირდება ადაპტირებული გარემო, ხელშეწყობა, რომ შევძლოთ ჩენი შესაძლებლობების გამოვლენა. თუ მთავრობა ჩვენით დაინტერესდება, კარგი იქნება“.